Nieporozumienie dziesiąte

Nieporozumienie dziesiąte

PODKŁAD

Ile kosztuje chwila szczęścia?

Ile kosztują popełniane błędy?

Ile kosztuje życie?

Siedzieli we trójkę w salonie i cieszyli się swoim towarzystwem. W telewizji leciała właśnie powtórka jakiegoś meczu, ale nie byli na tym zbytnio skupieni, całą ich uwagę przykuwał radosny, maleńki chłopczyk. Piotrek cały czas go zabawiał, a Karolina przyglądała się temu z zachwytem na twarzy. Chociaż przez chwilę czuła, że jest w odpowiednim miejscu o odpowiedniej porze, że tak właśnie to miało wyglądać.

Zmęczenie wszystkim dawało się we znaki, a pannie Żygadło najbardziej. Piotrek, widząc, jak dziewczyna się męczy, postanowił wyjść z niespodziewaną propozycją.

- Oj, Karola, Karola. Strasznie zmęczona jesteś, co? Może idź się zrelaksuj, wykąp, a ja zajmę się małym – powiedział z uśmiechem.

- Ja zmęczona? Skąd ci to do głowy przyszło – i po raz kolejny ziewnęła. – Dobra, wygrałeś, ale uważaj na niego.

- Słowo harcerza! – krzyknął. – Którym nigdy nie byłem – dodał, gdy dziewczyna wyszła z salonu. – Ale przecież sobie poradzimy, nie, Mikołaj? – zapytał, a chłopczyk słodko się uśmiechnął i złapał za swoje małe stópki.

W łazience spędziła kilkadziesiąt minut. Tego właśnie potrzebowała, kilku chwil tylko dla siebie. Myśl, że tuż obok jest Nowakowski i ich synek, dawała jej ukojenie. Wbrew logice wierzyła, że jeszcze kiedyś coś z tego będzie, że nawet tak zrujnowany dom można odbudować. Pragnęła tego z całych sił, czuła, że nie jest w tym sama.

Gdy weszła do sypialni, na łóżku spał Nowakowski, a tuż obok niego leżał Mikołaj i coś gaworzył pod noskiem. Rozczulił ją ten widok, ścisnął jej serce. Z jednej strony dwumetrowy, przystojny mężczyzna, a z drugiej jego drobna kopia, która kiedyś pójdzie w jego ślady. Z oczu popłynęło kilka łez wzruszenia, ale szybko je opanowała. Wzięła na ręce zmęczonego synka i włożyła go do łóżeczka, które stało w drugim końcu pomieszczenia.

- Widzisz, miśku, jesteś silniejszy od tatusia. On nie wytrzymał i zasnął, a ty szkrabie nie masz ochoty. Może jednak wziąłbyś z niego przykład, co? – zaśmiała się do malca i pocałowała go w czółko.

Tatuś… Czy on usłyszał słowo: tatuś? Czy chodziło o niego? To element snu czy rzeczywistość? Otworzył oczy i zobaczył Karolinę pochylającą się nad łóżeczkiem. A więc to się działo naprawdę. Jego przypuszczenia zostały potwierdzone. Od dawna miał wrażenie, że Żygadło coś przed nim ukrywa, a Mikołaj jest mu bliższy niż jakiekolwiek inne dziecko. Więc właśnie tak miał zapłacić za swoją głupotę? Nie dziwił go fakt, że dziewczyna ukrywała przed nim prawdę. Sam by sobie o tym nie powiedział. Był egoistą, pieprzonym egoistą, który zranił nie tylko kobietę swojego życia, ale też własne dziecko. Przecież ono nie było niczemu winne. Z rozmyślań wybił go dotyk. Jej dotyk. Położyła się obok niego, ręką gładziła jego twarz. Zamknął oczy, żeby nie zorientowała się, że nie śpi.

- Piotruś, dlaczego życie jest takie trudne? Dlaczego tak po prostu nie możemy stworzyć szczęśliwej rodziny?

Nie odpowiedział nic. Nie miał pojęcia, dlaczego tak jest. Wolał udawać, że śpi. Karolina mocno się w niego wtuliła i zasnęła. On nie spał tej nocy. Napawał się bliskością ukochanej, jednocześnie bijąc się z myślami i okrutną rzeczywistością. To była najdłuższa i najtrudniejsza noc w jego życiu.

20 października 2012r.

Obudzić się rano w ramionach ukochanego, słysząc cichy śmiech swojego dziecka… Dlaczego każdy poranek nie może wyglądać tak jak ten dzisiejszy? Czy ja wymagam za dużo? Czy to naprawdę jest tak wiele? Czemu los nie chce obdarzyć mnie szczęściem na dłużej? Dlaczego zawsze coś staje nam na przeszkodzie?

Mam wrażenie, że za każdym rogiem czai się zło, że każda chwila szczęścia to złudzenie. Iluzja. Moje życie to iluzja. Jedno nie jest iluzją. Moja miłość do niego. On zupełnie nieświadomie nadaje sens mojej egzystencji. Bo wbrew sobie ciągle wierzę w nasze wspólne szczęście. Wierzę, że kiedyś razem będziemy najszczęśliwszymi ludźmi pod słońcem. Choć wiem, że przeznaczenia raczej nie oszukam.

Niewątpliwie. Przeznaczenia nie oszukamy. Nie wygramy walki z losem, są przeszkody, których nikt nie pokona. Co nas nie zabije, to nas wzmocni, owszem. Ale są takie wydarzenia w naszym życiu, które sprawiają, że stajemy się bezradni. Zmieniają nas doszczętnie. Sprawiają, że stajemy się ludźmi zupełnie innymi, gorszymi. Wlewają w nasze serce gorycz, złość i smutek. Wiemy, że marzenia mieliśmy na wyciągnięcie ręki, a jednak nie udało się ich zrealizować. Dla Karoliny przeznaczenie miało inne plany.

Piotrek długo próbował podjąć jakąś konkretną decyzję. Postanowił jednak, że nie powie Karolinie, że zna prawdę o Mikołaju. Chciał poczekać i zasłużyć na usłyszenie prawdy z jej ust. Był przy niej na każdym możliwym kroku, pomagał, pocieszał, walczył o to uczucie. Nadzieja, którą jej dawał, nie była złudna. On naprawdę chciał być z nią i ich dzieckiem. Oboje dzielnie próbowali oszukać los, wygrać tę nierówną walkę. W tym wszystkim za dużo było jednak niedomówień. Nowakowski z coraz większą trudnością udawał, że nic nie wie, a Karolinie coraz ciężej było ukrywać prawdę. Szczególnie gdy środkowy na każdym kroku pokazywał jej, jak bardzo mu zależy, jak się zmienił. Mikołaj w jego towarzystwie zawsze był radosny. Choć był małym, nierozumnym niemowlęciem, to jednak ewidentnie było widać, że tęskni, gdy Piotrek wyjeżdża na mecze Ligi Mistrzów, kiedy nie ma go dłużej niż jeden dzień.

Dłużej tak nie mogła. Czuła, że przyszedł ten właściwy moment. Chciała w końcu pozbyć się tego ciężaru i wyrzucić z siebie to kłamstwo.

- Dzień dobry, pani manager – Nowakowski pewnego dnia wparował do jej gabinetu.

- Żadna ze mnie pani manager, ja jestem tylko asystentką – odparła i przywitała się ze środkowym gorącym pocałunkiem w usta. Pragnęli swojej bliskości, nie potrafili być wobec siebie obojętni, uczucia biły z nich na kilometr. – Piotrek, jesteśmy w pracy – skarciła go.

- Ale nic nie poradzę na to, że nie umiem bez ciebie wytrzymać ani chwili – uśmiechnął się zaczepnie.

- W takim razie dzisiaj przyjdź do mnie na kolację – zaproponowała, a on ochoczo się zgodził.

Kaśka i tak miała iść na jakąś imprezę, więc Karolina miała idealne warunki do przygotowania wyśmienitego posiłku. Miała w tym wszystkim jeden cel – wyrzucić w końcu z siebie wszystko, co leży jej na sercu. Powiedzieć Piotrkowi prawdę o Mikołaju i wyznać mu miłość. A potem niech się dzieje, co chce. Niech wali się świat, dla niej to już nie miało znaczenia.

Czekała cierpliwie, ale on się nie zjawiał. Ich synek od dawna już śnił o kolorowych stworkach, a ona powoli traciła nadzieję. Gdy ta już całkowicie się ulotniła, wlała w siebie pół butelki wina i poszła spać. To, co w mieszkaniu działo się chwilę potem, było dla niej tajemnicą.

Obudził ją niemiłosierny dźwięk dzwonka. Głowę rozsadzał jej niesamowity ból, ledwo wstała z łóżka. W skąpej, nocnej koszuli otworzyła drzwi, w których ujrzała Nowakowskiego. Miała ochotę go uderzyć, ale nie miała na to siły.

- Karolina, przepraszam cię, musiałem jechać do Częstochowy, tata leży w szpitalu, ale wróciłem specjalnie dla ciebie. Nie odbierałaś telefonu, więc musiałem przyjechać. Przepraszam – z jego oczu biła szczerość.

- Kochanie, co się stało? Ktoś przyszedł? – nagle usłyszeli dobrze znany im głos.

- Więc to tak?! Dlatego mnie cały czas oszukujesz? Jak możesz? Jesteś żałosna! – wykrzyczał Nowakowski i zatrzasnął drzwi.

Karolina nic nie rozumiała. Odwróciła się i zobaczyła Kovacevica w samych bokserkach z kieliszkiem wina w dłoni.

- Co ty tu, do cholery jasnej, robisz?! – zapytała wyraźnie pobudzona.

- Przyszedłem tu wczoraj z Kaśką, myślałem, że to ona, a nie ty. Sorki – głupkowato się uśmiechnął i wrócił do pokoju.

Żygadło bezradnie osunęła się na podłogę. Nie mogła w żaden sposób zapanować nad swoim życiem. Za każdym razem kontrola wymykała się z jej rąk. Za długo zwlekała, teraz została za to ukarana.

Bolało. Bolało jak nigdy. Bolało ich oboje. Każde z nich miało złamane serce. Każde czuło się skrzywdzone. Piotrek wyraźnie unikał Karoliny. Nie miał siły z nią rozmawiać, nie słuchał żadnych wyjaśnień. Nie wierzył ani Karolinie, ani Kovacevicovi, ani nawet Krzyśkowi. Kurczowo trzymał się swojej wersji i nic go nie interesowało.

17 listopada 2012r.

Straciliśmy naszą szansę. Dla nas nie ma już żadnej nadziei. Cała iluzja posypała się jak domek ze śliskich kart. Gdyby nie Mikołaj, już dawno by mnie tu nie było. Co ja takiego zrobiłam, że nie potrafię normalnie ułożyć sobie życia? Dlaczego zawsze wszystko musi się przerodzić w gruzy?

Dwa miesiące w ogóle się do siebie nie odzywali. Karolina święta spędziła z rodzicami, w Sulechowie. Zaproponowali potem, żeby Mikołaj został u nich, a Żygadło spędziła Sylwestra na imprezie z prawdziwego zdarzenia. Mimo wewnętrznych oporów zgodziła się i zaprosiła do siebie część zawodników Resovii i ich partnerki. Serce jej pękało, ale genialnie udawała, że wszystko jest w jak najlepszym porządku.

- Kruszynko, wszystko będzie dobrze. Piotrek zmądrzeje i zrozumie swój błąd. A teraz proszę cię, uśmiechnij się – pocieszał ją Krzysiek. Wtuliła się w ramiona przyjaciela i pozwoliła płynąć łzom. Z letargu wybudził ją telefon.

Wyszła na balkon i wysłuchała informacji, jakie przekazała jej matka. Spanikowana wpadła do salonu i pobiegła do Krzyśka.

- Igła, pomóż mi, błagam! Muszę jechać do Zielonej Góry, Mikołaj jest w szpitalu! – krzyczała zrozpaczona.

- Ale jak to? Co się stało?

- Nie wiem, mama dzwoniła, muszę jak najszybciej być w Zielonej.

- Ale wszyscy już pili, cholera – westchnął bezradnie. – Czekaj, mam! Ubierz się szybko i zaraz widzimy się na dole!

Nie wiedziała, co wymyślił Krzysiek, ale ufała mu bezgranicznie. Po paru minutach zeszła na dół, Ignaczak stał na parkingu i gestem kazał jej podejść.

- Wsiadaj i nic nie mów – rozkazał, a potem mocno ją przytulił. – Zadzwoń, jak tylko czegoś się dowiesz.

Wsiadła do auta i mocno się zdziwiła. Za kierownicą siedział Nowakowski. Nic nie powiedział, tylko ją przytulił, a chwilę potem odpalił samochód. Żadne z nich nie miało odwagi się odezwać. Wszelkie emocje tłumili w środku. Unikali swoich spojrzeń, obawiając się niekontrolowanego wybuchu płaczu. O dwudziestej trzeciej dojechali na miejsce. Wysiedli z samochodu. Karolina stanęła naprzeciwko szpitala i się rozpłakała.

- To moje dziecko, prawda? – stanął przed nią Nowakowski. Nic nie odpowiedziała, tylko jeszcze bardziej się rozpłakała. Przytulił ją mocno. – Wszystko będzie dobrze – zapewnił ją i zabrał do środka.

Wjechali windą na trzecie piętro i stanęli na korytarzu. Po chwili z pomieszczenia wyszła matka Karoliny, w jej oczach lśniły łzy, oczy były puste i przepełnione bólem. Piotrek odruchowo złapał dłoń Karoliny.

- Nie, tylko nie to… - wydobyła z siebie i zaniosła się głośnym szlochem.

___________________

A co jeśli ten dzień jest twoim ostatnim?
Szczęście? Sielanka? Nie tutaj.
I to już ostatnie nieporozumienie, w każdym możliwym znaczeniu tego stwierdzenia.
Zabijcie mnie, ale dopiero po epilogu.
Wytrzymacie jakoś do niedzieli.
Commi.